Yağmur yağıyor pencereme!
Odam buz tuttu , birden bire!
Şimşek çarpıp yere düşünce;
Birden bire nasıl bağırdım bilemiyorum!
Hemen kaçtım annemin yatağına!
Babam çocuklar odasına dese de kim tutar bizi!
Korktuk bir kere!
Ah!
Şimdi hem gülüyorum, hem de ağlıyorum!
Gençliğime!
Sonrada hâlâ çocuk kalmış yüreğime!
Gök gürlüyor ve ben hâlâ korkuyorum!
Ama korkmuyormuş gibi yapıyor;
Çocuklarımı koruyorum!
Ben anneyim!
Ne zaman büyüdüm de ayrıldım anemin dizinden, bilemiyorum!
Şimdi anlıyorum!
Annem, ah annem!
Biz bir tanesine zor bakarken;
Sen dördümüze nasıl baktın!
Çok mu yaktım senin canın desem;
Bilirim, dersin siz benim canlarımsınız canlarım!
Ah annem !
Üzme tatlı canını!
Evlendi yavruların, yuva kurdu kendilerine!
Her ne kadar baba evinden çıksak ta gelinliğimizle;
Ayrılmış sayılmayız ki!
Ah annem üzülme!
Ne olur üzülme!
Seni üzgün gördükçe üzülüyorum bende!!!
Hatun Yılmaz