Zaman derin bir kuyu sanki
beni benden edip yok ediyor
ömür dediğin hayat yolu
bir gün mutlaka sonu ölüm yokuşuna varıyor

kırık dökük hatıralar
yıllardan sonra nasılda anılar defterinde karalanıyor
bundan böyle ne sen beni tanırsın, nede ben seni
saçların aklarında insan denen varlık aşkı bir daha asla yakalayamıyor

hafızam derin bir boşluk da sanki
gözlerimin önünde kaybolup ufalanıyor
Nedir bu saplantılı öfkeli kırgınlık
gönüllerde hep bir acı söz yuhalanıyor

bardaktan boşanırcasına akan gözyaşları
sanki sele karışmış yanağımı ıslatıyor
çırpındıkça kaderin ağında şu deli yürek
hayat denen manevrada köşeyi dönerken ıskalanıyor

düğüm düğüm üstüne atılan aşk
hayatın en değerli yerinde anı fırsat bilip bağrından zorla kopartılıyor
ah şu sırçalanmış sevdalar
yarım yarım dizelerde haz adında kalpler neden hiç tat alamıyor

hayat bir varmış la bir yokmuş misali ,
insan denen varlık kahramanlıkta
kendi kaderine terk edilmiş masalına oynuyor
deli dolu garip sevdalarda
gerçek sevenler hep itiliyor hor görülüyor

her gün içtiğimiz ,şu bardak bardak su gibi,
bira, da insan denen varlık,hem sarhoş hem avare geziyor
neden gönlündeki mayanın
insanoğlu bu dünyada hiç farkına varmıyor


şiir c.ceylan yılmaz