Zembereğinden kopmuş zaman en kötü zaman
Bundandır bana karşı aklımla yarışır an

Adımdan söz ettiren tüm sözcükler kayıpta
Ben beni yenemedim talihime kıyıpta

Bir karınca üstünde razıydım ter dökmeye
Savunmasız yanımla önünde diz çökmeye

Her ne yana döndüysem içlendim için için
Sonra içlenişime sordum ’ içlendin niçin’

Görülmeye değerdi bir hüznün serzenişi
Zor geldi biraz bana kalp gözümü yenişi

Deva sayıp rüyamı kuşanan uykularım
Uyandı karanlıkta sallandı korkularım

Titreyen dudağımdan bıraktığım her nefes
Namıma suç işlerken geri atmadı vites

Cüssemi omuzlayan ucu sökülmüş halı
Yürüdü benim ile dili yutmuş ahali

Geçtiğim tüm yolları takipte sinsi gölge
İhlal etmiş havayı göğe vermiş genelge

Gün batımı şehrimde kaldırımları yaktı!
Bir çift rugan papucum ve direnen ayaktı

Vay benim deli gönlüm hani sendin vefalı
Neyine güven duyup kandı bu dik kafalı

Şimdi git yalnız bırak nasılsa cemre düştü
Mevsim yaşanmışlığı yadımda güzel düştü

Kopan fırtınalardan zihnim de yorgun yargıç
Ve geldiğim noktanın önündedir başlangıç.

Nezahat YILDIZ KAYA