Kalem tutamayacak kadar parmaklarım yorgun
Konuşamayacak kadar dilim sus pus
Riyakar sevgilerden bıkmış yüreğim
Sevemeyecek kadar bitap düşmüş kalbim
Harfler boğazımda düğüm düğüm
Sözcükler dudaklarımda kelepçeli
Vücudum yorgun
Beynim yorgun
Ruhum yorgun
Ben hepten yorgun
Yılların yorgunuyum işte…

Hayatın yükü o kadar ağır ki
Bazen her şey batıyor
Nasıl katlanır nasıl dayanırım muamma
Seni nasıl sevdim
Ne kadar sevdim
Kafamda soru işaretleri
Aşk şerbeti acıdır derler
İçerken boğazımı yakıp geçer
Karşılıksız sevdim dilim yanar

İçimde sönmeyen yürek yangınları
Avaz avaz haykırışlar
Susmayan çığlıklar
Bir damla gözyaşında boğulacak serzenişler
Yine akşam
Ufukta yine sensizlik
Sensiz yıllar yordu

Ben yine hazan mevsimindeyim
Yine hüzünler diz boyu
Yine mutsuzluk
Yine çaresizlik
Yine Sensizlik
Sensizlik saklar beni kimsesizler karanlığına
Her fırsatta firar ederim
Zifiri karanlığın gölgesinde kaybolup
Cümlelerimin yorgun düştüğü yerdeyim…

Asırlardır hasretin yordu
Özlem kelimeleri kurşun gibi
Sol yanımı delip geçiyor
Kolum kanadım kırık
Uzanamam tutunacak bir dal bulamam
Ne arkamı yaslayacak bir dağ
Ne de gölgesinde soluklanacağım o koca çınar
Gözlerimin önü morarmış
Yüzümde derin çizgiler
Bedenin yorgunluğu
Duyguların ve yaşananların yorgunluğu
Vursa da tam on ikiden
Yürek yorgunluğunun yanında nedir ki
Yılların yorgunluğu var üzerimde
Yine sensizlik yağıyor yüreğimin en ücra köşesine

Haykırmak istesem de konuşamıyorum düğümleniyor boğazımda kelimeler
Kulağıma fısıldadığın aşk nameleri arasında med cezirler yaşıyorum
Kolum kanadım kırık uzanamadıkça sana üşüyorum gölgende
Burnumda tütüyor miski amber kokun,
Hasretinden gözüme uyku girmiyor
Yastığım kabul etmiyor başımı
Bir solukta özlemlerini içime çekmekten yoruldum

//Sevdalar mutlu başlar zamanla acı verir insana, Aşk ayaklarını yerden keser tepeden bakan kızgın güneş gibidir ne kadar yaksa da vazgeçemezsin...//

Mustafa KARAAHMETOĞLU
21.02.2015