Zifiri karanlığa büründü yürek
Gideceğini anlayınca sarsıldı
Coşan denizin dalgalarına dönüştü
Fırtınalar estirdi sızlayan kafesinde
Çaresiz kaldı


Hangi güç dayanabilirdi ki azgın feryadına
Son bir kes dokunmak istedi
Mis gibi kokan narin tenine
Ayrılığı aklına getirmekten korkarcasına
Sokuldu yavaşça göğsüne yaslandı
Gözyaşları süzüldü yanağına
Islattı aktıkça sevdiğinin göğsünü
İçin için yandı yürek


Oysaki bir saate bir ömür fedaydı
Zaman dursun isterken titriyordu kalp
Candan can koparır gibi atarcasına
Suskunluğu her şeyi anlatıyordu apaçık
Sudan çıkmış balık misali nefessiz kaldı
Son anlarının vakti dolmaması tek arzusuydu
Masumca bir buse kondurdu dudağına
Gözleri sanki gitme kal diyordu


Ayrılık bir kes daha canını acıtmıştı
Yaşadığı sürece böyle kaç kes can yakacaktı
Acımasız ayrılık sevdiğini ondan alacaktı
Yüreğini dağlayacaktı


İlk günkü gibi sevdiğini bekleyecekti
Kaç defa gurbete sitemler edecekti
Ama her şeye rağmen hiç vazgeçmeyecekti
Ömrünün sonuna kadar yol gözlüyecekti
Ayrılık engel olamayacaktı
Böylesine birbirini seven yüreğe


NESRİN ÖNEM DEMİR
21 02 2015