YALNIZ YÜREKLERİN MÜMKÜN DEĞİLDİR YÜKSEKTEN UÇMALARI

Yaşıyordu yalnızlığının sarıp sarmaladığı özgürlüğünü,
Alabildiğine hem de, alabildiğine gibi.

Muhtaçtı sevilmeye yok dese de,
Hani bir el okşasaydı ya sırtını, bayılacaktı kızsa da,
Okşayan el güç versin isterken, endişe de duyacaktı elbet,
Yalan mıydı, sahte miydi ha.

Ağlardı dalgaları seyreden gözleriyle,
Çaresizlik değildi,
Yoklukta değildi,
İnançsızlıktı sebebi.
Zordu sevgilere inanmak bir daha,
Duydukları gerçek miydi, yalancının yanan mumu muydu yoksa,
Yatsıya kadar.

Yalnızdı sol yanı, dolmaya hasretti de,
Özlemişti sıcacık bir dost eli,
Bir daha vermem diyorken özgürlüğünü yalan sevdalara,
Özgürlüğün yalnızlık olmamasınaydı tüm duaları.
Belki de ha, belki de diyordu,
Gerçek sevgi miydi özlediği.

Bilmiyordu dünya sadece onun doğrularıyla kurulmamıştı,
Her insan bir dünyaydı, aynı istikamete dönen,
Bilmiyordu kara kaşa kara göze değil de,
Davulun bile dengi dengine çalacağını.

Ters istikamette yalnızlıklara yenik düşürür rüzgârlar,
Hep ben diye diye olmayacağını öğretir hayat,
Bir gün gelir uçmaya çalışılan yükseklerin yalnızlık,
Alçaktan uçmanınsa huzur, sevgi, mutluluk olduğunu,
Öğretir hayat.

09.11.2012.İstanbul