Griye çalarken gök mavisi
Ve acıya kokuşurken hayat,
Dönüştü fısıltı feryada,
Feryat aha,
Ah günaha.
Ziyan olmasın diye
Süte doğradılar bebelerimizi.

Böyle olsun istemedi belki hiç kimse.
Ah, şu gözlerdeki perde!
Made in onur söküldü;
Sırıttı gurur, dikildiği yerde.

Bir türlü ölemedi ruhlardaki sancı!
Baş firardayken göremedik dibimizi.
Vahşete duacı…
İnsafa yabancı…
Kanıksayarak garabetimizi,
Şükürlerden soyunup
Mersilerden giyindik edebimizi.

Güvercin mi dedin?
Sorarlar: “Kuzum bu ne saçmalık?
Kimdi kaşıkçın; sen ne yedin?
Unuttun mu hizaya çektirdiklerimizi?”
Esirgedik dilden tövbemizi.

Etsiz kaldı asalet.
Fersiz bakışları ne kadar da iri!
Keyfî emir keser mantıkî her demiri.
Geçtik hazır ola,
Uyduk kurala.
Amenna!
Üst üste kemiklerin en üstünde
Kutladık zaferimizi.

Velhasıl…
İnceldi dallar adam asmacadan.
Semirdi balta.
Şimdi ne halta,
Suçluyoruz birbirimizi?

Mücella Pakdemir

xxx