ben beni aradım
kayıp zamanlarımda
kayboldum ben
günahı bol
sevabı az hayatım da

yaşadım aşkı hep
sevda dağlarının uçurumlarında
bazen kartallara eş
bazen en diplerde leş
ben beni aradım keş hanlarında
ben beni sordum ben neyim neredeyim
bin yıllarımın en deli zamanlarında

ben bana dedi ki
“ben ne bileyim”
ben küstüm bana
en arsız küfrü bulup
ben sövdüm bana

ben yüreğimde ki ateşin
külünü eşeleyip döktüm
en kızıl kor’undan öptüm
öpüşün harın da çok kez öldüm

savurdum dipsiz denizlere
yaşadığım acılarını
onca umarsız günün

ben beni aradım
sorduklarıma boşuna sordum
dolanıp durdum kendi nefsim de
kendi kanımda kendimi boğdum
asırlarca kendimi yordum
kendimi en sonunda
içimde ki hiçlik de buldum

hiçlik güzel hiçlik dingin
hiçlik yok olmak değil
gören var mı beni
o gördüğünüz ben değil
“sensin sen”demeyin
bulursanız beni
ne olur bana söylemeyin