Sessiz sedasız geçen gecelerim en güvenli limanım sanki.
Kendimi bulup bulup kaybettiğim karanlıkta gel-git aklıma ne zaman uğrasam kelime hazinem çaresiz kalıyor.
Konuşamıyorum.
Susuyorum artık...
Sabrımın sınırlarını zorlayan insanlardan ruhumu korumak için suskunluğuma sarılıyorum.
Nerede o ezbere okuduğum şiirler...?
Nerede o bağıra çağıra söylediğim şarkılar...?
Şimdilerde dalgın gözlerle yürüdüğüm yollarda kayboluyorum.
Hangi arada o sağanaklarda iliklerime dek ıslanmışlıklarım çalındı hiç bilmiyorum.
Ve bir an geliyor herşey anlamını yitiriyor.
Sanki bütün kıyametler benim dışımda kopuyor.
Daha da kötüsü kendime uygun bir kıyamet bile beğenemiyorum.
Bu güne dek yüreğime su serpecek elin sahibini ararken artık tek kurşunla işimi bitirecek gönüllü katilimi arıyorum.
Ve susuyorum...
Katran karası gecelere bulanıyor her güzel anım ve okuduğum her şiirde daha da çok kanıyorum.
Sahte sevmeleri,yalan gülüşleriyle beni ciddiyete çağıran insanları hiç takmıyorum.
Elimden kayıp gidenlerden bıktığımı bilmiyor ki hiç biri.
Bilmedikleri şeyler için fikir yürütmelerine ACIYORUM...! ! !