Sözlerin bittiği ülkeden gönüllerden gidiyorum
Geride kalanları terk ediyorum
Zamansızlığın insanların açtığı yaralardan kaçıyorum
Gidiyorum
Kavuşacağım yerde dertlere deva var mı bilmiyorum

Zaman en iyi ilaçtı kalmadı ki zaman
Vebal ile kuşatılmış nefessiz kalmış aman
Zaman gözlerinde yaş dokunamıyor her an
Gidiyorum
Kavuşacağım yerde dertlere deva var mı bilmiyorum

Bana bize dair ne varsa yok oldu birer birer
Hani nerede gönülde olması gereken imanlı olan er
Döküntü viran yerlerde yaşıyor kalmadı gönüllerde fer
Gidiyorum
Kavuşacağım yerde dertlere deva var mı bilmiyorum

Karanlık yarınlara ışık olamıyoruz
Ağlayanların derdine çare bulamıyoruz
Yarınlar gayesiz ne getirir bilemiyoruz
Gidiyorum
Kavuşacağım yerde dertlere deva var mı bilmiyorum

Kalemler dermanları yazması gerekirken
Dermansız sokaklarda kalmış iken,damlayan kanı yazarken
Hecelerle mısralarla gönülleri sarmaz iken
Gönül bilekleri prangalı kanıyor iken
Gidiyorum
Kavuşacağım yerde dertlere deva var mı bilmiyorum

Kul Mehmet’im sen gönlündeki güzelliği ortaya ser
Belki güzelliği görenler biraz olur iyimser
Gönüllere bırakılmayınca ebedi bir eser
Var git başka illere çıkar yeni bir eser
Gidiyorum
Kavuşacağım yerde yeni bir eser çıkar mı bilmiyorum
Mehmet Aluç