Değerli dostum, şiirin öylesine etkileyici güzellikteydi ki , kendi iç dünyama döndürdü beni ve belki senin de gözünden kaçmış olan , ama şu son dönemde yazdığım , tam da bu insanlığın umarsızlıklarını anlatan dilelerimizde burada , şiirinin sayfasında da yorum bölümünde de şişkinlik oluşturmadan bir kez daha seninle ve şiir dostlarımızla paylaşmak istedim.
Sevgi ve saygıyla yüreğine , kalemine ...
.
.

biraz insan , biraz sevgi , biraz şiir ...





hiç merak etme , senden daha çook çok var sende
kendini büyüttüğün dev aynalarına bakar mısın
senden başka kimler var ?
bakmadığın , görmediğin , duymadığın insanlık üstüne
haydi !
şimdi bir şiir daha yaz kendine ...






bir kavganın tam orta yerinde
biraz insan
biraz sevgi
biraz şiir

harmanla düşür sonra
düştüğün kaldırımlara

insanın diyorum
bildiğin insanlığın
yürekte yeri olmalı
toprağı gibi vatanın
kokmalı biraz da buram buram insana


hoyrat ateşlerde yanarken
uzak ya da yakın
can ikliminin tutsak elleri
görmeli gözler insanı
anaları
çocukları
ezeni ezileni


bilmeli bilecekse
en büyük yalanları
bir insan , kaç dünya eder
hesaplamalı doğruları

kendine hayran ezberlerini
kendi bozmalı insan


bir kavganın tam orta yerinde
sevgi vurur kapısını
insanı çağırır
şiirin kalemi kırık dizeleri


uçuşur acı
herhangi bir yerde
herhangi bir ana
ya da çocuğun sesi
fark etmez yağmur
var ya da yoksa
uçuşur her acı rüzgarda


kavgası hak’dan yana
siyahı , sarısı , beyazıyla
sesi düşen kaldırımlarda
henüz kanı bile kurumayan insan

tanıdın mı onları ?
sen bu şehirde yaşıyorsun


seni senle bin kez çarpsan
bir tek sana bölsen ömrünce
bir tek , o edermiydi
o da kim mi ?
rüzgarda uçuşan acılardan biriydi


onlar vardı fark edilmeyen
o , onlardan biriydi
yaşarken yok farzedilen


bir tek onlara yer yok
yüreğinde
oysa sen ,
ne de çok sevgi dolusundur bilirim
ırmak olur akar
denizlerce dolar taşarsın sevginle
dinlediğin hep sevgi şarkıları
zarif ve ince


bir insandı o sevilecek
sen değil , o aslında
biliyorum anlayabilmen zor
o işte , bak yıkılmış kaldırımlarda
tanıdın mı şimdi ?


amacın neyse yürürsün o’na doğru
" ben " demekten
" biz " e asla sıra gelmedi mi ?
ne yazık
seni söyler şarkılar
sana yazılır şiirler
sana ağlar.. ağlar.. ağlar.. analar
öyle mi ?


bak tanıdın mı bu anaları ?
sen bu şehirde yaşıyorsun


sen sevilsen ne olur
sevilmesen ne
insan sevilmeliydi aslında
hiç tanımadığın uzak coğrafyalarda
uzak iklimlerin insanları
acıları büyük
suçsuz günahsız katledilen
analar çocuklar


" sen " den sıra hiç gelemedi onlara
onların tüm şansızlığı da
" sen " oldun aslında


" sen " i övmeyen dostlar
yok hükmünde olanlardan
ya da olmaz olsunlar
seni eleştiren dilleri çürüsün ve dahi
sana biat etmeyen insanlık
yansın kül olsun
öyle mi ?


bir hiç’ti zaten gözünde
olmazsalar
olmaz olsunlar dı
sana kurban olamayan insancıklar
başkalarına kurban edildiler


var oluşlarına tek nedenleri
sana alkış tutmaktı
üçü eksik beşi fazla
ne fark ederdi
koparılmış olsa da elleri


onları görür de tanımazsın
sen bu şehirde yaşıyorsun


şimdi sen, öylesine mağrur
öylesine doruklarda insanlığınla
var git yoluna
şen kahkahalarınla
alkışlarınla yaşamaya
var saymadığın o sıradan elleri koparılmışlar
bil ki
yine de ,
seni senden iyi anlar


bir kavganın tam orta yerinde
biraz insan
biraz sevgi
biraz şiir

harmanla düşür hepsini
düştüğün kaldırımlara ...






Mert YİĞİTCAN
20 . 08 . 2014
istanbul