Üzerindeki çimenlere oturdum,
bin bir çeşidiyle can verdiğin,
çiçeklere dokundum.
toprağım...

Seyrine daldım uzunca,
yüreğimden dökülenleri,
sessizliğe yükleyip sustum.
toprağım...

Karşı dağların,
gök kubbeyle birleşmesine,
yüreğimle boy ölçüşmesine,
baka kaldım, iç geçirerek.
toprağım...

Çaresiz kaldığımı gördüm,
bazen aklımla yüreğim arasında,
hani yağmur damlaları,
toprak ile buluşunca,
el ele tutuşur ya kır çiçekleri,
kelebekler uçuşur ya üzerinde,
geceleri ay düşer ya sessizce,
papatyaların dansına,
gözlerimdeki sensiz geceyi,
yüreğimdeki fırtınayı çözemedim.
toprağım...

Gecelerin sessiz saflığında,
şimal rüzgarlarının melodisi düşer,
rakkaselerin kulaklarına,
Nehirler gibi akıp gider yüreğim,
gecenin hışırtısıyla sonsuzluğuna.
toprağım...


İşte toprağım ben böyleyim,
sen aklıma düştükçe geceleri yüreğimde ay tutulur,