O giderken gitme demiştim..

İlla gidiceksen eğer benide götür yanında, kör bir kuyudayım beni burda böylece karanlıkta bırakma demiştim..

Dinlemedi geride hiçbirşey birakmadan canımdan can alarak öylece çekti gitti..

Arkasından gözü yaşlı baka kaldım..

Hergün bağırdım, çağırdım, çığlıklarımı duymadı ve ya duydu da duymamış gibi yaptı..

Ben o karanlıktan ne acılar çekerek çıkmayı öğrendim..

Kendi yarama kendim merhem olmayı, tekrar gülmeyi, gülebilmenin nasıl bir nimet olduğunu hissede hissede öğrendim..

Kırılan kalbimi tek başıma onarmayı öğrendim..

Herşeyi sil baştan öğrendim de tek birşeyi öğrenemedim..

Unutmayı, unutabilmeyi öğrenemedim..

Çok denedim ama ne gülüşünü unutabildim nede kahverengi bakışını..

Kusuruma bakma diger parçam ben seni unutabilmeyi öğrenemedim..
.
Hakan KARAKAN