Özlemle hayale daldım yaşadığım yıllara
Çocukluk anılarım geçti, gözümden perde gibi
Babam naylon pabuç almış bayram geliyor diye!
Ne çok sevinmiştim kunduraya özen sem bile!
Baş ucuma koyup baktım ve çok hüzünlenmiştim

Sabahlar huzurlu olur sevinçle uyanırdık
Annem yer sofrayı kurmuş toplanmıştık hepimiz
Balık istif gibi oturduk dizilip sofraya
Tarhana çorbası yapar, aynı tabaktan yerdik
Mutluyduk çünkü biz, birbirimizi çok severdik


Şimdi ise renk renk ayakkabım var huzurum yok
Yediğim yemekler bile tatsız tuzsuz karnım tok
Aynanın önüne geçip öyle yüzüme baktım
Yılların izleri duruyordu kafaya taktım
Gözler aynı ama bakışlarım çok insafsızdı
Biriken kin dolu öfkeyi bana yansıtmıştı
Yılların yüzünden suratıma çizgiler dolmuştu


Haykırdım sessizce acımasız yalan dünyaya
Yalnız bırakmıştı beni hep , etrafım bomboştu
Elimi uzatsan Allah’ın kulu yok ki tutsun
Sabreden yüreğim acılarını hep yutsun
Boğazın düğümü mühürlü açılmaz olmuştu


Gücüme gidiyor sadece anıyla yaşamak
Oysaki ne zorluk içinde çıkmıştım basamak
Geride kalanı kara kaplı defter yazarak
Ömrümü tüketen yıllara hesabı sorarak
Ahkamlı sitemler edip elle mezar kazarak
Ağır bir darbenin, durmadan yükünü taşımak
Avunmak yetmiyor yıllara meydan okuyarak


NESRİN ÖNEM DEMİR
24 01 2015