Ne çok korkardım sensiz gecelerde,
Ürperirdi içim.
Koyu karanlığın siyahında.
Sen aydınlığımdın gözlerimi kamaştıran,
Arardım ışığını yokluğunun saatlerinde
Çökerdi yüreğimin tam ortasına bir karabasan,
Kördüğüm olurdu nefesime...

Ne çok korkardım yalnızlığımdan.
Sanki sara nöbetleri dolardı her bir hücreme.
Fırtınalar koparırdım içimde gök gürültülü.
Sen gelince duruluverirdi yüreğim,
Sakinleşirdim.
Başımı dayadığımda göğsüne...


Seni bensiz bırakmam diyen dillerin,
Hayli zaman oldu susalı.
Sen bensiz ben sensiz kalalı
Ben hala yaşıyorum.
Bana aydınlığını bırakıp gittin ya sen,
Artık ne karanlığın en koyusundan,
Nede sensiz gecelerden korkmuyorum.
Işığınla avunuyor şimdi bu öksüz yüreğim.
Ve senli günlerime sığınıp,
Kokunu bıraktığın yastığıma
Sen diye sarılıyorum.
Biliyorum izliyorsun görüyorsun beni,
Çok uzaklardan bir yerden.
Sen ışıklar içinde rahat uyu sevgili.
Ben özlemini bir çığ gibi büyütüyorum.
Bana tattırdığın yaşattığın mutluluk,
Ve ruhumdaki sen ile yaşayıp gidiyorum...