YALNIZLIK
Kalabalık kaldırımda dolaşıyorum tek başıma.
Yüreğimde hüzün, gözlerimde nem.
İçimde ayrılığın acısı yanıyor alev alev.
Çevremde sadece yalnızlık var.
Benimle birlikte ağlıyor kaldırım taşları.
Gökteki yıldızlar bile acıyor halime.
Ayaklarım omuzlarımda dolaşıyorum.
Canım yanmıyor artık.
Sadece yüreğimde fırtınalar kopuyor bu gece.
Canım sarhoş olmak istiyor.
Dalgalar vuruyor kaldırımın taşına.
Üstüm başım sırılsıklam, yüreğimdeki yelkenli gibi.
Sallanıyorum sağa sola.
Gecenin karanlığında elimden tutan yalnızlık oldu.
Götürdü bilmediğim bir yere.
Daldım buz gibi rüzgârın derinliklerine.
Üşüyorum titriyorum iliklerime kadar.
Yalnızlık sarıldı var gücüyle, ısıttı nefesiyle.
O gece sarıldık birbirimize.
Korkusuzca yattık karanlığın içinde.
Öptüm kokladım bir sevgili gibi.
Anam oldu, babam oldu bazı anlar.
Ayrılığın acısına merhem oldu.
Kanayan yaralarıma kabuk olup sardı.
Yalnızlık yerleşti içime, kalabalık olsa neye yarar.
Ben yalnızlıkta değilim, yalnızlık benim içimde.
Usulet GÜNER