onun adı suydu
bulutta yaşıyordu
o bulutu seviyordu
bulut da onu

Su, buluttu; bulut da suydu. Sevgiliydiler. Yürekliydiler. Su, “senden ayrılmam” diyordu buluta. Bulut da “seni asla bırakmam” diyordu ona…

su ak paktı
billurdu
bulutsa kapkara
dolu mu doluydu

Bir gün dayanamadı ağladı bulut. Göz pınarları kaynadı. O zaman damla oldu su, koptu yere aktı…
Yerde toprak vardı. Suyu o da seviyordu. Kucak açtı ona; “gel” dedi, “sarıl bana. Yasla başını, yasla omzuma.”
Suyun çaresi yoktu. Çünkü buluttan kopmuştu. Sarıldı toprağa, yasladı başını omzuna…

bulut çok doluydu
susmak bilmiyordu
yağmur olmuştu su
dinmek bilmiyordu

Su, yağmur oldu yağdı. Toprak, yar odu, onu içine aldı. Seviyordu ama sevgi çok ağır, onu taşıyamadı. Sonunda karnı çatladı. Su, taştı topraktan. Bir yol buldu kendine, dere oldu aktı.

Su, sel oldu aktı. İlerde çukur vardı. Çukur da seviyordu suyu. “Gel” dedi ona, “gel dol bana. Dol da çok ol, çoğal sonra, göl ol. Sen vardın gönlümde. Gönlüm hoş olsun, nilüfer çiçekleri açsın içinde…”

sel olmuş akıyordu su
önünde durulmuyordu

Çukur, doldu göl oldu. Ceylanlar içti ondan, kandı. İçinde yeşil sazlar vardı, yosunlar vardı. Nilüferler çiçek açmıştı. Ama suyun aklı buluttaydı. Ne yapsın göl; dayanamadı, sonunda taştı.

bir yol buldu kendine
aktı gitti engine
onu deniz de seviyordu
gel dedi bana
gir dedi koynuma

Bundan sonra gidecek yeri yoktu suyun. Gitti, girdi denizin koynuna. Ama mutsuzdu. Çünkü o, bulutu seviyordu…

kara bir gecenin sonuydu
sabah olmuştu
güneşi gördü o zaman
pırıl pırıl aydınlatıyordu

Ses etti ona. Dil döktü, anlattı. Biraz da yalvardı. Bulut, hep aklındaydı. Çünkü onsuz yaşayamazdı.
Güneş, suyu anlıyordu. Çünkü sevgiyi biliyordu. Sıcaklık gönderdi yeryüzüne. Hava ısındı, toprak ısındı, göl ısındı…

buhar oldu su
uçtu yükseklere
bulut oldu yeniden
kavuştu sevdiğine

Rüzgâra rağmen…

Kızın adı suydu; sevdiğinin bulut…

Tevfik Tekmen 26/Kasım/2010/Lüleburgaz