İnsanı düşünüyorum,
İnsanları gözlüyorum.

His ve duygularımı keşfetmeye,
Sevginin adını koymaya,
Sınırlarını çizmeye çalışıyorum.

Korkunun mahiyetini,
ve sebeplerini irdeliyorum.

Yalnızlık denizini aşma
ve geçme mücadelesi veriyorum.

Amma kulaçlarım küçük,
kollarım takatsiz kalıyor.

Kaybolmaya çalışıyorum kalabalıklar arasında.
Oysa kimden, gizlendiğimi veya
neyi gizlemek istediğimi bilmeden.

Bazen deniz sahilinde semaya dalıp kaybolup gidiyorum.
Düşünce gemimin bilinmeyen rotasında.

Dalgalarla dertleşmek,
Martılarla konuşmak geliyor içimden,
Hâlbuki etrafımı çevreleyen onca insan varken.

Nedense dillerini bilmediklerim ilgimi çekiyor.
Sanıyorum benim bilmediğim ve bulamaya çalıştığım sırları,
Bana söyleme ihtimalleri olduğunu sandığımdan.

Sevgiyi arıyorum.
Sevgiliyi düşünüyorum.

Sevgi ne.
Sevgili kim.
Onuda bilmiyoru.

Yanımda düşünüyorum tüm sevdiğimi sandıklarımı,
Avunmak için yetmiyor.
Teselli vermiyor.

Çağırıyorum beni sevdiklerini,
hatta benim için ölebileceklerini söyleyenleri de,
Birer, birer.

Hiç birisi birkaç dakikadan fazla duramıyor daralan dünyamda.
Kararan ufuklarımda.

Ve geldikleri gibi bir anda yok oluveriyorlar,
hasretin yalnızlığın acısını içimde bırakarak.
Küçülüveriyorlar uzaklaşan bir nokta gibi.

Ben yine yalnız,
Ben yine üzgün
Ben yine kimsesiz.

Ve ben
İçinde kendisini arayan adam.

Necdet EREM