bir avuç kırmızı yasaklı duvar yazısına sürülmüş lekeli çocuklar kaldı
bir avuç hiçlik uğruna
köy köy gezgin şiirler türetti şehrin eşkıya düşleri
susan gerçekler yoksul hırkasının sökükleri arasında dikiş tutmaz bilirsiniz
bilirsiniz de dilleriniz lal lal dillerde tutsak güvercin yürekli çocuklar öldü



hangi ruh özgürlüğüne kelepçe takılı yürür gerçeğe
gerçeklere kör kalan gençlik kör ebe
dudakların lal kalmış ise gerçekliğe
ayaklarında pranga
dudakların mührü zaman uğramış kelimeler sus kalmış



zenci olmak suç mu ruhu kararmış olanlara inat masum kalan insanlıktır aslolan
hayat kristal dövme gibi nakşedilmiş billur bir avuç misket ışıltısı gibi parıldar
bilir misin asi çiçekler ölüm ile iç içe rengarenk yalnızlığın bahçesinde bakir
bakır tenli çocukların ülkesinde esmer rüzgarda ölüm
zenginle yoksul arasında uçurum çiçekleridir onlar


Mahmudiye Düzkaya