Hala bende kıymetli en güzide insansın
Varlığın sessiz hüzün aklımın tenhasında
Ara sıra zamansız yokluğuna ilişir
Nice suskun kelamlar yitmenin safhasında
Sensizliği sor bana cismim nasıl alışır


Lâkin başımda dönen siyah beyaz devransın
Bir bardak acı suyu çok içmişlik misali
Orta yolu bularak süzülür hatıralar
İlhak edilen gönül nasıl taşısın hâli
İçre fırtınalardan dalgınım bu sıralar


Ve derin hislerimin mevkisinde seyransın
Ondan bağrıma gurbet çöker inceden ince
Melalime sarınıp yönlenirim sılana
Muallaktaki güneş bulutları delince
Ruhum gün ışığına, kendim şahitim ana


Demek ki kalbe yakın durman ile yamansın
Özlemin hatır koyar ömrüm kapında savruk
İnce bir sızı ile yükselirken sesimde
Tükenmemiş yaşamın bütün duygusu kavruk
Umut çile rengiyse terki zor hevesimde


Her beklenen baharda kuşatılan nisansın
Niyetimi bil hani... Aldırma mevsimlere
Kandili tükendikçe nazlanır şeb-i yelda
Zemheriye inatla yürekte devrimlere
Şu tavrını koyarak hazana sunsan veda.


Nezahat YILDIZ KAYA