Ben,Kardelen”i baharda düşünürüm,
Binlerce çiçekten çok daha güzel,
İnadına türeyen bir sevgidir o.
Nice çınarlardan güçlü,
Nice dağlardan ulu,
Yüreğimdeki yeri,
Bir umut kadar güzel.

Sana bir baharda sesleniyorum,
Sanma ki tükendi sevgim,
Sanma ki seni çoktan unuttum.
Bu haykırışım vefasızlığına isyan.
Bu yakarışım gülüm bu yakarışım insafsızlığına.
Bedenimdeki Kardelen”den zayıf bir can.
Onun kadar ümit vermedin sen bana,
Olamadın ki onun gibi vefakar.
Kardelen”den üstün tek bir şeyin,
Kahretsin,
Güzelliğin var.

Sen hiç duvarlarla konuşur musun Kardelen?
Yankılarla sohbet eder misin dostça?
En kahpe kurşundan daha adi,
En öldürücü engerekten daha zehirli,
Ölümü özleten bir darbe yedin mi hiç hayatta?
Ölüm;çileyi bitiren bir kurtuluş mu?
Ölüm;çıkmaz sokaklarla dolu sır.
Ölüm;an,ölüm;yıl,
Belki de haşmetli bir asır…

Volta volta başımda eser rüzgarlar,
Kurumuş dudakta bir damla su gibi değerli,
Gönlümde sevgin var.
Behey zalim;
Sen misin küçük dağların sahibi?
Ey mağrur;
Sen misin bu kuralsız oyunun galibi?
Kardelen…Küçük dünyamdaki sırlı direnişim,
Seni de toprak sever mi?
Annem gibi,vefalı bir yâr gibi.

Kaç gece hüzzam şarkılar yarenim oldu,
Bilmem ki kaç gün, dünyama
Sahte güneşler doğdu.
Ben ,geceleri yalnızlığımla yürürüm,
Yolun sonunda ne sen varsın,
Ne de bir zerre ışık görürüm.
Ama ben,sevdiğim,yine de ben,
Kardelen”i baharda düşünürüm.