-1-

Çocukken gerçekte
Büyüdükçe sanki bir düş
Besler düşünceyi düşünce

Kalk dikil sor ayağa
Nasıl bir dünya bu?
Sürünür kimi talk pudra

Dönüşür cennet cehenneme
Cehennemi yalnızlığında cennet
Met cezir halinde

-2-

Kurak ve susuz yıllar döngü
Yürekler ümitsizlik dolar
Bir yaşam ki fosilleşir
Akar bir başka dünyaya dolar dolar
Hangi jeolojik zaman bu meçhul

Çakal, sırtlan pavkırır durur da
Umutsuzluğun türküsünü çığırır insan
Ne ki
İnsan sesine benzemez bu
Nasıl bir mucize umulur?

Kara çocuk köyden köye koşar durur
İkisinin arasında haber olur coşar
Günün birinde maratoncu olur
İskeletinden taşan enerjiyle
Seslenir insanlığa damar damar

Halbuki kara ülke
Böyle midir eski zamanlarda?
Karalar bağlamaz henüz
Eski çağlarda ve sonraları
Kara bağlamaz daha

Zenci olmamıştır siyahlar
Cangıl’dan toplanmamıştır
Balık istifi edilmemiştir de
Öyle ki
Işığı medeniyetin yitip gitmez

-3-

Kolonyal bir dünyaya aralanır kapı
Yerli işbirlikçiler belirir usulca
O akbabalar
Ve onlar
Kuzeyli akrabaları

Azgın dalgalar ki
Güney sahillerini yalar kıtanın
Döver durur kıyıları
Ümit ve ümitsizliği simgeler
Fırtına yüklü sahiller

Ki kıyılar
Pusar büyük beyaz
Besin zincirinin en üstündeki
Köpek balığı mı?
Yoksa! Gerçekte insan mı?


L.T.