Bazen kabuğundan sıyrılmış
köklerinden kopup gelen
kendini beğenmeyen bir ceviz gibi
adem olmamışlığı yaşarız



bazen kader leş gibi leş kokular sunarken
mis gibi de leş kokularda sunabiliyor
ve hatta misi misle de güzelleştirebiliyor


bazen hayat düşük bir doğum yaptırırken
sahip olduklarımızı da içine esir aldırır
sanki bizden bir parça değilmiş gibi
olamadığımız mekanları ve insanları da
yaşanmışlığa çekmek zorunda bırakır



sosyal ihtiyacın mecburiyetlerin de
körleşen hayat bağlarını
yaşanmış yılların birikimine
emek adına kutsallaştırır


çekip gitmek istesek de
henüz büyümemişsin dir
henüz derdinin dersini bilmeyen
Leyla gibi susuz sebkensin dir



vazgeçemeyiz
vazgeçil mezleriyin arasına
önce kendini eklersin



hani Ayasofyanın sessiz ağlaması
nasıl acı veriyorsa
işgaline sayısız kurban verilmiş
kutsallığın Kudüs’ü kadar
talihine bırakılmış maneviyatım
Mescidi Aksa kadar



tufan altında kalmış
tayfunların yar yatağı kadar
kaderin alın yazımızı çizmesine izin verir
toprak yüzüne umut çiçeği ekeriz



nasıl olsa Araf dayız
İbrahimi yakmayan ateş
İsmailleri kurban bilecek
filiz hali Yakub
meyve hali Yusuf
bedeli Kays olacak



nasıl olsa toprak dayız
su akar yatağını bulur ya
fıtratın fıtratı gereği
birleşen gönüllerin bedeline
kendi kabuğunu beğenmeyen
meyveye olgunlaştıracak tohumunu



Gülay GÖKTÜRK