İnsan’ım pes ettim ben insanlığa
Konuştum olmadı, sustum olmadı
Usandım haksıza baş eğe eğe
Şu bülbül dilimi kıstım olmadı

Ukalâ durmadan hava basıyor
Görmemiş böbür den ahkam kesiyor
Bilmeyen konuşup beni kasıyor
Kendini bilmeze, küstüm olmadı

Kalemim tükendi, defterim doldu
Verdiğim öğütler laflar da kaldı
Çok uğraştım amma olanlar oldu
Kimseye en ufak kastım olmadı

Duymadım görmedim taklidi yaptım!
Bana ne diyerek boş gözle baktım
Yüzüme yalandan gülenden bıktım
Meltem yellerin de estim olmadı

Bu kurak çöllerde yeşil neylesin
Kapat kulağını namert söylesin
Seven gönüllerde sen hep gaylesin
Haram otağında postum olmadı..

Leylican’ım ’dokuz köy den kovuldum’
Eyvallah diyerek durdum eğildim
Açık sözlü oldum, yine döğüldüm
Bir ALLAH’ın kul’u dostum olmadı.

Leyla Yıldırım (Leylican)

Not yoruma gelen tüm değerli dostlarıma teşekkürlerimi gönderiyorum.