hazan mevsiminde
gözyaşları arasında boğularak geldim dünyaya
mutluluk gözyaşları olsa da
dünyaya gelişimi kutlamak adına akıtılanlar
benimkilerden daha da baskındı!
gözlerimi dahi aç/a/mamışım…
ama mevsiminden belli hüzünlerin çocuğuyum
eylül yaprakları gibi sürüklenirim
ceplerim delik yama tutmaz ekimde üşür ellerim
baharda mis gibi koksa da tenim
zemheride buz tutar yüreğim
neredesin?
sensizliğin ayazlarında iliklerime kadar üşüyorum…

yorgunum ey hayat
eylül çok yordu
ekimin gelişiyle de dökülürüm yapraklar gibi
ortak olurum dalından düşen her yaprağın hüznüne
sonbahar rüzgârları eserken yüreğimde
kor ateşlerde yansam da sensizlikten üşüyorum…

radyoda daha bir içli çalıyor şarkılar
dinlerken alıp götürür beni
çok yorgunum
kendimle barışık değilim
dilim lal olmuş
yüreğim kan ağlar suskun…

çok özledim hıçkırıklara boğulur ağlayamam
düğüm düğüm düğümlenir hasretin boğazıma
gözlerim parçalı bulutlu
beynimde şimşekler çakıyor
ekim gelince kasırgalar eser içimde
içimden koparır alır yüreğimden sevgiye dair ne varsa…

mevsimli mevsimsiz dalından kopup
sararıp solan yapraklar gibiyim
yalancı bahar olsa da seninle yüreğimde
hazan mevsiminin gelişiyle hüzünleri yaşıyorum
farkında mısın hep güzdeyim
ve ben yanarken de çok üşüyorum…

yalnızlığım derin bir uçurumun kenarı yardır
sensizlik içimde kapanmaz yaradır
kanar durmadan, sonunda tükenip biteceğim
kan kaybından öleceğim
kim bilir ölüp ölüp dirilirken
vuslata beş kala dünyadan ebediyete taşınıp gideceğim…

ağıtlar yaksın karanlık geceler yokluğuma
zaman sahte sevgilerle gem vursun hicranıma
kaçıncı yalvarışım ses vermedin çığlıklarıma
tutunacak ne bir dal kaldı
ne de soluklanacak çınar altı

oltaya takılmış balık misali duygularım
çırpınıp duruyorum.
kahretsin!
kara bulutlar kaplamış sevda dolu yüreğimi
sevgi dolu günlere hasretim
soğuktu ekimin elleri üşüyorum…

//sensizliğin ayazı iliklerime kadar işlemeden üstüme ser sıcacık yüreğini üşüyorum//

mustafa karaahmetoğlu
27.10.2014/ankara