bitmez bir gece başlarken kimsenin bilmediği
toprak huylu bir yağmur olur serzenişlerim
bir çocuk büyür ninniyle annesinin ayağında
ardına kadar açılır tüm evlerin kapıları kim bilir
geri döner belki bir baba elleri dolu dolu ansızın
katıla katıla güler ağlanacak halimize ayrılık bitiverir.


bir çocuk gülünce öteki çocuklarda güler
iri gözleri ve cılız boyunlarıyla binlercesi
dili tutulur serçelerin, kumruların şarkısı biter
eser kalmaz lal gülüşünden bilirim ben ağladığımda!
sonrası kalır bir öncesinin hiç ortası olmayan
en başa döner miyiz bilemem orası muamma.


onların içinde bir tanesi var ki o hiç gülmediyse
olmadı sen gülersin gelecek günlerin sessiz özlemiyle
illaki bir ağlayanı hep var bir de gideni bu gülmelerin içinde
ola ki ben ağlarsam, şayet ben ağlarsam eğer
sayamadım kaç kez güldüğümü henüz
sana bir dirim olurum gözyaşımdan sıcak ve gülüşümden taptaze.


meriç aydın