gözleriniz herzaman ağlamaz,
acı kalbin kıskacındadır artık...
gördüğün herşeyin anlamını yitirmesi,
de,
anlamını yitirir artık...
karmaşık değildir artık hiçbirşey yaşamda,
karmaşıklık bitmişdir,
biri gelmişdir yaşamanıza güle oynaya,
tüm karmaşığınızı ve dağınıklığınızı alıp götürmüşdür sizden...
bilirsiniz kalbin yerini ve işlevini artık,
en çokda acıdığında,
kalp acımazmış,
hadi ordan,
hem acır
hem ağlar...
için için öksüz bir çocuğun gözlerinden bakarkenki acıyla hemde...
ağlamanın en lezletli olduğu anlar,
anılarda dolaşırken
ve en çokda yağmur yağdığı zaman..
camın önünde elinizdeki çaybardağına karışırken bir damla gözyaşınız,
hem acınız
hem özleminiz
hem anılarınız
ağlar...
ağlamanın öyle hafiletici özelliği yokdur bence,
helede içine içine koca bir sessizlikle ağlamanın...
ağlamak,
özlemin yalancı emziğidir bence...
özlenildimi deli gibi özlenilen,
ağlamak denilen yalancı emzik verilmedimi azına,
vay haline kalbi olanın,
kalbi özlemden acıyanın...brn