Saat, sabahın beşi,
Yağmur, söndüremiyor
İçimdeki ateşi..

Kimbilir şimdi sen,
Kaçıncı günahın koynunda,
Kaçıncı yalanla meşk ederken,
Ben, öksüz bir çocuğun,
Hüznüyle bekliyorum güneşi...

Oysa ne çok sevmiştim, sevgili seni,
Ve sen, ne çok aşıktın bana...
Acılar yaklaştırdıkça bizi birbirimize,
Kendimizden,
Nasılda uzaklaşmıştık...
Sen bende seni görmeye başlamıştın,
Ben, sende beni...
Belki de ilk defa, kendimizi,
Birbirimizin gözlerinde tanımıştık.

Yoksa, kendimize miydi sevdamız?..
Bu yüzden mi kırmıştık birbirimizi?..
Bu yüzden mi, meze yapmıştık,
Sevgimize öfkemizi?..

Neden sevgili?..,
Neden çözemiyorduk,
Yüreğimize atılan düğümleri?..
Hangi kural, hangi yasa,
Hangi yasaktı,
Mutluluğu bizden uzaklaştıran?..
Hangi yalan, hangi yanlıştı,
Bizi kendimize bile yabancılaştıran?..

HÜLYA ŞENKUL