sensizliğin neden olduğu bir tat var dilimde
sözcükler çıkmak istiyorlar teker teker
ama takılı kalmışlar onlarda
sensizliğin yol açtığı şuhursuzluğa

sen bir alışkanlıkmışsın bu beden de
yokluğunda derde düştü gönül
her çarpıntıyı senin zanneder de
bu çarpıntının bu çalkantının sebebisin bu beden de

ellerim senin sıcaklığına o kadar güvenmiş ki
kışa hazırlıksız yakalandı
o kadar güzel kandırmışsın ki
arkandan göz yaşlarının akmaması imkansızdı

şimdi baktığımda saatime
ikimizin gülen yüzü var
bir bozukluk var saatte
sen yoksun artık bıraktığın yalnızlık var bu bileklerde

yüzünü dönme artık bana
yaralarım halen taze
oy sa güvene bilmiştim
o mavi iki çift göze

şimdi sokaklardayım
yok artık eski ben
her gece aramaktayım
yok hiç bir yerde benim bildiğim sen
elveda artık ölüyorum sensizlikten ben