Bırak yarımı bütünü,
Bitmez ki Allah’ın günü.
Bir güne sığar mı sence,
En çok sevdiğinin günü?

Hem yarını hem de dünü,
Tutmuş sermaye düğümü.
Sermayenin kârlı günü,
Karlı bir şubat günü.

Eskiden “ayın on dördü”
Derdik “saçını kim ördü.”
Onu da sermaye sömürdü.
Oldu riyakârlık günü.

Yunus gibi hiç çıkarsız,
Sermayesiz ve de kârsız.
Şimdi sevenler umarsız.
İçten sevmek masal oldu.

Tüketimi körükleyen,
Ana malı doruklayan,
İnsanlığı kazıklayan,
Gün olur mu sevmek günü?

Kârı kora karıştırır,
İnsanları yarıştırır.
Alır verir veriştirir,
Hüsran olur belki sonu.

Seven yürekten sevmeli,
Gönlünde aşk demlenmeli,
Sevgi sömürülmemeli,
Sığmamalı tek bir güne.

Sevgiyi kundaklayamaz,
Ne para pul ne de şöhret.
Gerçek sevgi gönüldedir,
Bundan gerisi nedamet.

Moda para çılgınlığı,
Bir tüketim yaygınlığı,
Bırakalım bu salgını,
Bir güne sığar mı sevgi.

Aldık sattık sonuç aynı,
Bu şekilde dinmez kaygı,
Asıl olan sevgi saygı,
Maddeye bağlanmamalı.

Paran çoksa çok seversin,
Parasızı kim beğensin.
Kapitalist şaklabanı,
Sen ancak para seversin.

Bu sözlerde yalan var mı,
Sermayeyi aşk katlar mı?
Sevgi tedavülden kalkar mı?!
Bunca nakde çevrilmişken.

Dilim dönmez, aklım ermez.
Sevgi maddeye çevrilmez.
Mücevherat yahut elmas,
Bir sevgiye tercüman mı?

Ne habbeyle ne kubbeyle,
Kirletilmesin maddeyle,
Sevgi ancak yürek ile,
Sığmaz ki yalnız bir güne.
Ankara,14.02.2008 İbrahim KİLİK