Yatağımda
med/cezirler oluştu durdu
gecenin ikinci yarısı yine dünkü gibi
sen yoktun.

alabora oldu
daha ilk seferlerine hazırlanan
elli/yüz ikiyüz bilmem kaç
ne varsa motorlar,sandallar,vapurlar
savruldu durdu
hovarda inip çıkışlarla deliren
o yeni yetme çapkın martıların gözleri önünde,
körfezde.

ranzam soğuktu
ve bir akrep gibi sokuyordu yatağımda yalnızlık
düşlerim tutuldu
çarmıha gerildi rüyalarım
ve bunca yıl ta uzaklardan sana uzanan ellerim
hiç ısınmadı
tutmadı işte bir türlü uyku,
tutmadı,
sen yoktun.

garlarına ulaşamadı trenler,
gelip son istasyonlarına girerken
devrildi ardı ardına vagonlar.
vagonlar gurbet yüklü,
vagonlar hasret
tıka basa gam her biri . .
ayrılık acılar sızıyordu kompartımanların çatlayan camlarından
ve hiç bir zaman birleşmeyecek yollarla doluydu harita odaları
patlatıyordu lambalarını üçer üçer
gecenin dişleri bulvarların
büyük ayısını arayan ay,
pırangalıydı.

alçalıp yan yana saf tutmuştu
bulutlar
sövüp duruyordu çoban yıldızına
ana avrat.
bir tefeci gibi tehditkar
çökmüştü boğazına şafağın
ve durmaksızın siyaha boyuyordu
dört bir yanımdan saldırıya geçen karanlık
yoksul çocuklarının
gündüzleri yalın ayak koşturduğu kaldırım taşlarını.
tutmadı işte bir türlü uyku bir tanem be,..
tutmadı ..

yürüdüm,
açtım pencerelerimi
güneşi çağırdım

bakalım o ne yapacak . . .


ahmetkarakaptan Aralık 2014