Gülmedi hiçbir zaman isteklerim.

Belki de bu alınyazım, kaderim.

Hak ettiğinden fazla değer verdiklerim,

Bir bir kayboldu sevdiklerim.

Ufuktaki yıldızlar gibiydi hayallerim.

Günbegün kapladı ufkumu karabulutlar.

Söndü birer birer umut yıldızlarım.

Ya aşkım?

Uğruna canımı hiçe saydığım.

Kara bulutların arasında yüzen ay ışığı gibidir,

Işığıyla vurur kalbimi zamansız.

Sonra karışır kara bulutların denizine.

Tekrar ne zaman vuracağı bilinmez.

Nefret etmek istesem de,

Bir sevgi çığlığı yetişir imdadına.

Sessiz ve boş gecedir sığınağım.

Dalarken uykuya arkadaşlarım.


Uzanmış yatağımda gözlerim dikilir

Rutubetli, biraz sıvası dökülmüş tavana.

Düşünceler sarar yorgun bedenimi.

Yarın ki dersler değildir kaygılandığım.

Geçmiştir, gelecektir ve şimdidir.

Dökülür bal rengi gözlerimden yaşlar.

Sessizce akar nefret ettiğim bir iki sivilceye doğru.

İçlenerek maziye dalarken,

Ya gelecek?

Parıltı doğmaz o bal renklere.

Ne bekleyebilirim ki?

Unuttum hayal kurmayı,

Nedensiz sevinmeyi, beklemeyi.

Bazen gülerim kendi kendime sinirden.

Koleksiyonum varmış gibi,

Vefasızlardan yana…

Öyle ya neden beni bulurlar,

Öyle bir şeyim yoksa?

Her şeyi eşit istemek suçmuş gibi,

Yasadan haberi olmayanlar bakarlar yüzüme.

Sadece kendini düşünürsen,

Ne faydan var ki aleme?

Acı vermek kolaydır,

Acıyı hissederek bir de deneseler…

Doğru konuşmayı gurbet öğretti bana,

Öyle zaman olur ki,

Bir oda lambası sanırım kendimi.

Işıtınca odayı, saklanacak delik arar haşere.

Doğru sözler gibidir ışık,

Sahte dostlar ise, haşere!

Neyse, çekileyim içime.

Kanarken yaram, üzülmesin insanlar dertlerime.

Kaplasın yüzümü

Onların mutluluğu için bir gülümseme…


İzzettin AKYAPI