Yok diyor olmaz!
Ne yapsamda gönlünü alabilsem dedikçe
Yok yokları izliyor.
Bir oyana bir bu yana pervane oluyorum ,
Yetmez diyen gözlerini dikiyor gözlerime,
Neden diye soran gözlerle bakıyorum,
Hani olurda karanlık gözlerinde bir ışıltı görmek ümidiyle,
Gözlerini kapatıp, ellerini hadi ordanlara savurup dönüyor ardına,
Boynum bükük bakıyorum ardı sıra!
Dilim susuyor, gözüm dalgın
Adım atmasın diye dua ediyor yanan canım!

Sonra hani diyor hatırlıyor musun?
Biri taraf susmalı ki diğeri sakinleşsin,
Hiç önemsiz şeyler için konuşmak ateş körüklemesidir!
Ben olmaz dedim ve sustum ,
Sen bedelini ödedin ardımı dönüşümde,
O dönüş var ya benim can yanışımdı , senin harlanışın.
Harlanmak yanmaktan acıdır bilirim.

Yaklaşıyorum koşar adım iç ferahlığıyla,
Sarıyorum ince belini , başımı yaslıyorum ard’ından omzuna.
Sıcakların en tatlısından bir dokunuşla karşılıyor omzundan bakan yanağıma.
Ve bir tatlı atışma daha huzurla son buluyor en içten teşekkür ve özürle...