İstanbul ve yüreğim yere batanda
Kardeş sevgi sağanağı Ayasofya da
Sen yağmura ben sana teslimim
Bırak unutkanlığında uyuyayım
Bana yakıştığı an kadar dolma bahçende

Daha kokusu çıkmamışken toprağa düşen çiğin
Vur tırnak aralarındaki acıyı Babıâli yokuşunda
Ayak tabanlarında uyurken yedi tepe
Çay filizi gözlerinde sürgünler deriyor ellerim
An’da yüceldi başım Arz’a değdi değecek Aydos’tan

Boğaz içini gezsem balığın mürekkepli karnında
Altın boynuz doldurur muydu gözlerimi
Ve asil değilse kan damarda
Yürek mürekkebi tutabilir miydi yerine
Her ağladığımda avuçlarına abu hayat diye

Asıl üşüyendim gül hanemden gittiğinde umutlar
Üşüten sendin geldiğinde umutsuzlukla
Ve seninle susarak da konuşurum ey sevgili
Oysa şakağıma dayanan namluda bile
Çaresizce çok sevmiştim hayal kahvemden

Haydar paşaya kaçıncı veda ediş sendeki hele
Vedalar çare değil ayrılığa silmedikçe yüreğin
Karadeniz bir taka yanaştırır kız kuleye habersiz
Beklersin Selimiye’nin kırmızı panjurları ardında
İçmek için gelişini yalnızlığın hasretini kana kana

Ne ağlarsın yüzümün öteki yarısı gibi gülüşlerle
Her gün meydanlarda seni bulmanın acısıyla
Galata da rekorları egale ediyorum kendimde
Kulak tıkayıp senden evveli atan kalp seslerine
Asıyorum taklitçi kız kuleyi gözlerinden ıssız gecede