Rahmeti keremi sonsuzdur Yüce Rahman’ın
Yaklaşırsan canı gönülden suçun derya olsa da
Pişmanlıkla çalarsan kapısını karşılar seni Rahman’ın
Elin bomboş gidende üzülme Lütuf onun Kerem onun
Suç senin merhamet af ile Rahmanın yaklaş kapısına
Ayaz vurulup kavrulacaksın sanma dağılsın kelimelerin
İsmini anarken kar beyaz gözyaşların akarsa damla damla
İman kaplar ruhunu yumuşak merhamet ile sarar seni
Okyanus gibi kabarır coşar ruhun Affın deryasında
Affın lezzeti tadı nefsi şeytanı atar uçuruma yaka yaka
Af ile mutlu olan kul koş iman deryasına olma artık başka
Biter acıların gamını atar yükünü kar beyaz akan ırmak gözyaşların
Pişmanlıkların deryasında yıkanan ruhunla affın bahar gelişi ile
Akar gözlerinde ateşten yaşlar kar beyaz pişmanlığın
Nefis engeline takıldığın acizliğin rüzgârına kapıldığın belli
Gözyaşların cehennemi kurutur söndürür Rahman’ın katında
Rahman çok sever kulunu samimi gözyaşı akarken
Gözyaşını akıtan kalbin feryadını duyar Rahman
Affın kapısını sonsuz açar Yüce Rahman
Def eyler ruhunda nefsi şeytanı
Rahmeti ile merhameti ile sarar bedeni
Bir hece bir harf yakar yıkar günahı
Gülümsemeyi gizleyebilir mi günah ile ah
Günahın denizinde boğulurken
Ömrü boğabilir mi?
Bir hece bir harf yakar yıkar günahı
Af Tövbe açar güneş ile mutluluğun kapısı
Dağ dağ yaraları
Günah hançeri ile
Günah oklarının acısını siler yok eder
Bir af tövbe samimiyeti ile
Rahman terk eder mi hiç kulunu
Günahın şeytanın zulmet yumağı okundan korumaz mı kulunu
Mutluluğa dair her şeyi silen günahla bırakır mı?
Af kapısına koşan kulunu Rahman
Mehmet Aluç