Seni ne çok sevmiştim be gülüm,
Sense bana dostuz derdin sadece.
Sevmemiştin henüz.

Yıllar sonra ansızın, görüştüğümüzde,
Sarılıp boynuma, gülüyordun bana,
Gözlerinden anlamıştım,
Dostunu sevdiğini be gülüm.
Sevinmiş, uçmuştum, tuttum elini,
Önce yürüdük, koştuk heyecandan.
Titriyordu dudaklarım, konuşamıyordum.
Sense gülüyordun sadece, benim mutluluğuma.

Ve günlerce el ele, hayal ederken yuvamızı,
Perdeler şu renk olsun, koltuklar bu renk,
Küçücük olsun evimiz, içinde biz varız ya,
Diye adım adım giderken mutluluğa,
Bir gün bir dost aradı,
Acı haber çok yaktı be gülüm.
Sen beni bırakıp gitmiştin ellere.
Neler nelerin olacakmış,
Nice büyük evlerin, zenginliklerin.

Ve gittin,
Çok aradım, gitmiştin be gülüm
Ne gurur kaldı nede göz yaşı,
Tutmaz oldu dizlerim, süründüm günlerce,
Bir daha sevmemeyi öğrettin bana,
Bir daha dost bilip güvenmemeyi.

Sevmek için yoktu çabam be gülüm,
Güvenmeden sevdim, evlenmek için,
Oda senin gibi terk eder diye.
Evlendim, çok sevdim, aşık oldum,
Yıllar geçti, öyle mutluyum ki,
Sana borçluyum, sen öğrettin bana,
Beni benden çok sevmeyeni sevmemeyi.

Duyuyorum yokmuş nice büyük evlerin,
Yokmuş başını yaslayacak biri,
Fazla sürmemiş yalan mutluluğun.
Derdim sana değimli,
Sana hep söylerdim değimli,
Birlikte kuracağız dünyamızı,
Zenginliğimiz yüreğimiz olacak.
Seninle mutlu yaşamımız,
Bir ömür boyu sürecek..

Yok başka bir dünya işte,
Davul dengi dengine çalmalı hep.
Yıllar geçti gidiyor, ağlama.
Son pişmanlık fayda etmez,
Giden yıllar geri gelmez, gelemez.
Ama sevin yinede, çünkü,
Seni çok kişi örnek alıyor artık.