Yine sonbahar yine ağaçlar yaprak dökerken
Aşkın acısını çeken insanlarda gözyaşı döküyor
Kimi ağlamıyor içine atarken ızdırabı
İçinde fırtılar kopuyor, belkide hayatı kendince yaşıyor
Bazen bağırasın haykırasın geliyor gökyüzüne
Ama biliyorsun ne kadar haykırsanda seni senden başkası duymayacağını
Ve seni senden başka kimsenin anlamayacağını
Odandan çıkasın gelmiyor
Bazen ufak bir gülücük saçıp etrafa
Mutlu olduğunu göstermek istiyorsun
Ama en çok kendini kandırıyorsun
Dışarıda gezen sevgilileri görüyorsun kendince gülümsüyorsun
Belkide içinden Allah ayırmasın diyorsun
Tam o sırada gözlerin dalıyor
Semada yürüyen bir kız görüyorsun
Koşuyorsun arkasından, bakıyorsun ki o değil
Belkide herkesi ona benzetiyorsun
Çöküyor dizlerin oturacak bir yer arıyorsun
Gözlerin onu arıyor gelmeyeceğini biliyorsun
Ama insanı yaşatan umut olduğu için hep kendini kandırıyorsun
Bedenine sığmıyorsun, daralıyorsun ama anlatamıyorsun kimseye
Elinde onun resmi gözyaşlarınla yıkıyorsun, ellerinle okşuyorsun
Bütün hücrelerin hesap soruyor sanki
Cevap veremiyorsun, daha kendine cevap veremezken
Kime ne anlatabilir ki insan
Sadece uyumak istiyorsun
Çünkü her gözünü kapattığında
Onu seni beklediğini biliyorsun
Ellerinizi ayıran, kimi zaman bir çalar saat kimi zamandan sabah oldu diyen bir ses
Yine ayrılığın zamanı geldi
Gözlerini açıyorsun, güneş yüzüne vuruyor gözlerin kamaşıyor
Herkes için yeni bir gün başlarken senin için gün bitmiş oluyor
Çünkü senin günün, gecelerde; çünkü senin günün rüyalarda…