Pencereye baktığımda
Görebileceğimi sandığım kelebeğin
Kanatlarında yakalamak istedim sabahı
Herkesten önce güneşin aydınlık yüzünü bekledim
Karanlık odamın penceresinden
Camdaki yansımam da
Kararmış o günü, gözlerimde gördüm…
Gökyüzünün gri rengini gördüm
Denizin hırçın dalgalarını,
Asma yapraklarının sesini duydum
Sokakların genzimi yakan kokusunu kokladım
Güneş düşman, dünyaya söndürmüş ateşini
Sadece görüyorum görmek istemediklerimi
Duyuyorum uzaktan ince sesini kemanın
Sevgiyi anlatırdı dinlediğimde
Şimdi sonsuzu fısıldıyor kulaklarıma
Sanki kumsal terse akıyor
Yürüyemiyorum koştuğum sahilde
Sonsuzluk karanlığına çekiyor beni
İçimdeki özgür ruh öldü
Terk etti günahtan arındırılmayı bekleyen
Çocuk bedenimi
Var olduğu sanılan aydınlığı
Beklemekten ve susmaktan yoruldum
Konuşup geçmişimle, dinlenmek istiyorum…