Deniz Kenarında martıları izliyordum.
oysa soğuk olsada deniz aynı deniz işte,
rüzgar yine sol yanımdan esiyordu.
Ve yolculuğumun en iyi anılarını
yüreğimde gezdiriyorum.
Hüzün dolu olsada bakışlarım,
içtiğim sigaramın yarısını rüzgar içiyor.
İçimde bir kanser tümörü,
gibi büyüyor yalnızlığım işte!!

Hatasız kul olmaz ben de değilim.
Hayatı hep anlamaya çalıştım.
Ve Bazende insanlığın acizliğine sustum.
Kırıldım gücendim’ ama her defasında
her daim sustum işte!!
Bazen eski sohbetleri çok özlerim.
Çocukluk düşlerimi sokak aralarında
koşuşan çocuklarda arıyorum!

Acılarım öfkeden kalbime vuruyor.
Islak caddelerin insan kalabalığında
ayak izerime bakarak yürüyorum.
yüzümde buruk bir gülümsemeyle
öylece iki yüzlü insanoğlunu izliyorum!
Hatasız kul olmaz bende değilim, biliyorum.
sadece sesleniyorum işte!!!

zamanın bana verdiği acılara dilsizim,
şehrin karanlık sokakların da,
ömür’den kalan son nefeside tükettim artık,
bu günde penceremin boğuşun da yine yanlızlığım ayazlanıyor,
ve yine sigara yaprağın,da parmaklarım,
ve dudaklarım,da kahır feryatları,
oysa yüreğim,de cümleler bitmemeliydi?
yoksa uçsuz bucaksız bir düzlükmüyüm!
belki bir gün suskunluğum gömülür içimde, belkide silinir,
yaşlandığım soğuk bir taş olur sadece,
avuçlarımı açar sadece dualar,da kalırım belkide,
yazdığım duygulara neden igdam verilirki?
ya hut neden yazdığım yaprakların gürültüsü rahatsız ederdi ?duygusuzları,
ve neden bir ağacın kabuğunda saklamalıyım duygularımı? neden.


Ayaz YAZICIOĞLU