Evin kızı…
Kucağında
Çocukla eve girdi
Annesine
Çocukları bırakıp
İşine gitti
Annesi boyun büktü,
Ses çıkartmadı,
Hizmet etti
Torunlarının
Nazını güderken
Akşam bir türlü
Gelmek bilmedi
Migren
Rahatsızlığı vardı,
Başı şiddetli ağrıyordu,
Çocuklar durmuyordu
Duyguları kabardı,
Sessizce
Gözlerinden bıraktı,
Çocuklar
Nihayet uyumuşlardı
Altı çocuk büyüten
Ve hayli zaman
Halı dokuyarak
Hayatı göğüsleyen
Anne yorgundu
Fakat kızı bir türlü
Anlamak istemiyor
Ve kendi
Sorumluluklarını
Annesine bırakıyordu
Akşam olunca
Biraz oturuyor
Ve sonra
Çocuklarını alarak
Kendi evinin
Yolunu tutuyordu
Evin babası
Henüz gelmişti,
Kapıya vurdu,
Biraz durdu
Açan olmayınca
Anahtarla kapıyı açmıştı
Oturma odasına baktı
Refikası uyuyordu,
Hiç geldiğini duymamıştı,
Usulca nazar etti
Ve nabzına yokladı
O an gözlerini dahi
Açmaya takati kalmayan
Sevgili refikasının
İçinde bulunduğu duruma
İçerleyerek ayrıldı
Kıyafetlerini değiştirerek
Namazını eda etmeye
Niyetlenirken,
Düşünceler yumağı
Yüreğini
Rahat bırakmıyordu
Bir insan
Kim olursa olsun,
Kendi refahını
Ve arzularını
Gerçekleştirmek için
Başka insanlara
Ne yaptığı anlamalıydı
Onların yaşlı bedenlerine
Ve kalan ömürlerine
Acımadan
Umutlarını taşımamalıydı,
Hassasiyeti
Hiçbir an unutmamalıydı…

Mustafa Cilasun