Ve yağmur yağıyordu arabanın camlarına
İnsanlar hüzünlüydü ve ağlamaklı
Sanki dışarıdaki yağmur buluttan değil
Kendilerinden gözlerinden yağıyordu
Bardaktan boşalırcasına, etraf karanlıktı
Karanlık yağmurdan değil havadan değil
Karanlık hüzünden efkârdan özlemdendi

Ve kar yağıyordu hayallerin üzerine
İnsanlar hüzünlüydü ve ağlamaklı
Bu yolculuk nereyeydi hayatın çabası neydi
İnsanlar nereye gidiyordu gözleri yaşlı
Onlarla birlikte ağaçlar da gidiyordu
Bulutlar arkadaşlık ediyordu onlara
Ama yine hüzünlüydüler yine ağlamaklı
Geride sevdikleri vardı çünkü yürekleri yaralı
Ne onlardan vazgeçiyorlardı ne de yolculuktan
Onlarda biliyordu aslında yolun sonu olmadığını
Ama yine de vazgeçtikleri tek şey yaşamlarıydı
Ve onlar ölüme yolculuğa çıkmışlardı
Ölüm yolcularıydılar…

Ve kan yağıyordu insanların yüreklerine
İnsanlar hüzünlüydü ve ağlamaklı
Ayrılık acısı sarmıştı her tarafı
Yollar bitmek bilmiyordu yağmur gibi
Yağan yağmur içeri sızmıştı
Ölüm soğukluğuyla damlamıştı yanaklarına

Ve ölüm yağıyordu minibüsün içine
İnsanlar hüzünlüydü ve ağlamaklı
Acı bir fren sesi ve sonra çığlıklar
Bir kıyamettir koptu, yolun sonuydu
Araba yavaş yavaş durmaya başladı
Ortalık suspus olmuştu yağmur yoktu
İnsanların gözlerindeki o bir damla hüzün
Yerini masum bir bakışa bırakmıştı

Ve yağmur yağıyordu arabanın camlarına
İnsanlar hüzünlüydü ve ağlamaklı
Ne sevdiklerinden vazgeçiyorlardı
Ne de yoldan geri dönüyorlardı
Bıraktıkları tek şey yaşamlarıydı
Onlar ölüme yolculuğa çıkmışlardı
Ölüm yolcularıydılar
Ölüm yolcuları…

ŞAİR HİS…