Affet, bu gece seni sevmekten vazgeçtim…
Çünkü seni özlemeye artık tahammülüm yok. Üstelik bir gün her şeyin düzeleceğine olan inancımı da yitirdim.
Ne küçücük bir ihtimal kaldı sana dair, ne de azıcık da olsa hayalim.
Ben yalnızca seni değil, umudumu da kaybettim…

Az önce sesini duymak istedim.
Cesaretimi toplayıp numaranı çevirdim, ama arama tuşuna basmaya gitmedi elim. Yalnızca “alo” demen bile yeterliydi, iyi olduğunu bilmek istedim sadece. Hala oralarda bir yerlerde nefes aldığını bilmek iyi gelecekti. Olmadı… Arayamadım… Sesini bile duyamadığım birini sevmek her geçen gün biraz daha yormaya başladı beni. Bu yüzden bir kere duyup bir daha özlemektense, hiç aramayıp böylece unutmayı seçtim.
Affet, bu gece seni sevmekten vazgeçtim…

İsterdim ki şuan seni bu kadar anmışken kulakların çınlasın ve hatırla beni…
Ara… Seni içimde tam öldürmek üzereyken suçüstü yap bana; yalandan da olsa halimi, hatırımı sor. İstersen sus, hiç konuşma. Ama orada bir yerlerde olduğunu, arada da olsa aklına geldiğimi belli et. En çok şuan ihtiyacım var sana. En çok şuan sarılmanı istiyorum. Sevme beni. İnan bana bunun da hiçbir önemi yok. Ama bir zamanlar hiç sevmemişsin gibi davranman üzüyor beni. Buna tahammül edemiyorum.
Çünkü bunu hiç hak etmedim.
Affet, bu gece seni sevmekten vazgeçtim…

Sigarayı bırakmazsam ortalama kırk yıl daha ömrüm var; ama seni sevmeyi bırakmazsam korkarım ki öleceğim. Çünkü katlanamıyorum artık yokluğuna, çünkü öyle işlemişsin ki iliklerime, sen yetmezliğinden öleceğim.
Affet, bu gece seni sevmekten vazgeçtim…