çocuksu gülümsemelerim kaldı geçmişimde
unuttuğum insanlar özlemim oldu
umut ettikçe ben mutluluğu
meğerse kalbim dünlerimden nede çok yaralar almış

zaman denen meyhanenin içkisi hep keder ve ziyanmış
kan kusturan hayat ödettiği bedellerde yedirdiği içirdiği harammış
benmiyim şu koca alemde hep yolunu kaybetmiş alın yazgısı bedbahtmış
yalnızlığın sonu bu dünyada karanlık yollarda özlemin adı vuslatmış

zaman zaman bekledim ben , hep ümit etmeyi
zaman zaman kaybettim benim dediğim her şeyi
bilemedim o en güzel çocukluğumun değerini
oysa mutluluk denen şey ,çocukluğumun oyunu saklambaçdaymış

uyandıkça ben , oyuncak olmuş tüm sevdiğim insanlar
oynanan bedenlerde meğerse sevda denilen şey özü olmayan yasaklanmış meyvaymış
bir yalana kurulan musibet
anladım ki bu dünyada , her an ruhumda dolu dolu isyanmış......



şair ceylan c.yımaz ..