5
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
663
Okunma
Doğduğunda hiç solmayacak, bir çiçek gibiydi
Canımın can parçası, gözümün göz bebeğiydi
Öyle sardım’ki ellerimle, canımdan önceydi
Şimdi onu saran, ellerimden utanıyorum...
El bebek gül bebek gezdi, yorgun omuzlarımda
Tadı damağımda kaldı, lezzeti dudağımda
Doymamıştım öpmeye, o çocuk yaşlarında
Şimdi onu öpen, dudaklarımdan utanıyorum...
Birgün görmezsem özlerdim, bebeksi gülüşünü
Hiç istemezdim, apallarken yere düşüşünü
Her şeyi unutup, o yüreğimi dövüşünü
Onu sevmiş olan, yüreğimden utanıyorum...
O gün zemheri ayı, kulağım çıkış zilinde
Ellerim koynumda, titriyor okul köşesinde
Ya dönmezse korkusu vardı, yorgun gözlerimde
Ben onu gözlemiş, gözlerimden utanıyorum...
Cemal İNAN.
5.0
100% (2)
Cevap Yaz