Ne kadar çok sevmiştim ah be gülüm hatırla
Kavuşmak şöyle dursun bir tek selam yeterdi
Bu aşkı anlatmak güç inan birkaç satırla
Ferhat ile Mecnun’dan halim daha beterdi

Çaresizlik içinde sılama yürümüştüm
Arkamda bırakarak bir çift anlamlı bakış
Çileyi yorgan yapıp üstüme bürümüştüm
İçimde yer etmişti sevdalar nakış nakış

Bir yanda aşkım vardı bir yanda hüzün vardı
Her adım atışımda ardıma bakıyordum
Gönlümde duman duman tutuşan közün vardı
Her gördüğüm ağaca al bezler takıyordum

Saatler mola verir günler geçmek bilmezdi
Ne mektup ne telefon hepsinden mahrumdum yar
Senden ayrı gözlerim neşelenip gülmezdi
Hasretin ateşinde eriyen bir mumdum yar

Arardım gül yüzünü kırlarda köşe bucak
Yanık bir türkü duysam tutuşurdu ciğerim
Ne menekşe ne sümbül açmazdı bana kucak
Yüce Rabbin katında yok muydu hiç değerim

Sen bilmezsin cancazım bizim bozkır kuraktır
Bizim ilde âşıklar umutsuz susuz yaşar
Ya mezar ya yatırlar varılan son duraktır
Sevdalar bozkırlarda akıp gönülden taşar

Başı dumanlı olur bizim yaylalarımız
Gece zemheri olur gündüz kavurur yakar
Petek petek bal verir bizim arılarımız
Yârin anlık nazarı kalplere kanca takar

Hasret içten kavurur güneş üstten pişirir
O yüzden esmercedir belki bizim tenimiz
Çaresizlik insanı deryalara düşürür
O yüzden hep şişkindir pupalı yelkenimiz

Bilmedim mutluluğu bilemezdim elbette
Neden mahzun bakardım anladın mı şimdi can
Bizim orda umutlar satılırdı sepette
Benim gönlüm çamurda yetişen bir çimdi can

18.04.2013 Kütahya