Aslında eskidende arada
hüzünlenirdim nedeni olmadan
Şarkılar acıtırdı içimi
Kahır mektubu vardı hatırlar mısın?
Ne zaman iki satır yazmaya kalksam,
Hep sana, hep seni,
hep bizi yazıyorum diye başlardı.

Hüzünlenirdim, kahırlanırdım sebebi yoktu
Ama gözlerim dolardı dinlerken
Hâlbuki sevmenin, anlaşılamamanın
Bu kadar acıtacağını bilmiyordum o zaman
Şimdi biliyorum, aynı durumdayım
Ne zaman elime bir kalem alsam yazıyorum.

Kalem kâğıt yoksa beynimde
dans ediyor kelimeler, heceler
Unut beni kalbimdeki hicranla yalnız kalayım
Şarkısı çalıyor beynimde
Eşlik ediyor ona yazamadıklarım
Döküyorum kâğıda hepsini
Sonu yok biliyorum ne kalem biter, ne kâğıt,
Ne de benim yazacaklarım.

Oysa ben kimsesiz bir yavru gibi
kucağında ağlamak istemiştim,
Güvenmek istemiştim olmuyormuş, anladım
Ne ben kimsesiz bir yavruymuşum,
Ne sen gövdesine huzurla yaslanılacak çınar
Çok üzgünüm, dallarından ihanetle, hırsla,
Oyunla kopardıkları her yaprağı
yerine takmaya çalıştım,
Yeniden yeşer istedim,
tüm heybetinle dimdik dur, sarsılma
Başaramadım başaramadım sevgili.

Sami Arlan..