3
Yorum
3
Beğeni
0,0
Puan
761
Okunma
Bu güz bahçeleri; solgun çağı ömrün...
Kapanır kapılar; sen, kendine sürgün.
Bu sükût, iplik iplik ve ince ince...
Sarar ruhu bırakmaz, hüzne değince.
Bir örümcek ağı kurar sana uzlet;
Çırpınırken o ağda, kendini seyret!
Bir masal kahramanı sanki peşinde,
Ne yaşanmışsa dün, bir anın içinde.
İşler zaman, dakika şaşmaz saatler;
Nerde gençliğin, söyle, nerde vaatler?
Anlarsın şifa vardır her unutuşta,
Kimler terk etti kalbi son savruluşta.
Geç git, harında pişmanlıklar küllensin;
Yaşayan, biraz da sevmeyi öğrensin!
Hayat lâstik gibi, asıldıkça uzar;
Parçala! Çık ağından, akşama çok var!