5
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
921
Okunma
kaldırımları yoktu,
dardı, ruhum kadar
uğramazdı göçmen kuşlar
çıkmaz sokaktı, adı alakuş
kiremitli çatılara
yağsın yağmur, derdim
çok ses çıkartıyor teneke çatılar
çocuktum...o zamanlar da mutsuzdum
sessiz sedasız bir köşede ağlarken de
neye ağladığımı bilmezken de
kıyısız denizleri seyrederken,
en yükseğinden ankaranın
olmayan çıtalımla umut uçururken...
bilmezdim, her yananın dumanı olmazmış
külü de...
seyrederdim cezaevini, cezaevinden
evimdi kalem, yıkıldı
yakılmadan kına,
isterdim kalem tutsun ellerim
anladım ki, iki kere iki dört etmezmiş her zaman
dünyam karardı
kalem kırıldı
dönüşü olmayan karardı
5.0
100% (5)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
