Muhatabı bihitabi evladü iyal

Varsa derdin ben hepsine olurum hamal

Mebde i men yanar idin elbet derdime

İstemezdin ki bir bela gelsin serime



Ben de yanarım ki severim mutlak seni

Sen fazla yandın fıtrattan seversin beni

Hastalandım mı sen eksilmessin başımdan

Dünyalardan vazgeçerim geçmem anamdan



Ki sensin elbette bi sebebi vücudum

Mümkün müdür Rabbim nisyan etsim ruhum

’Bende’ olurum heran anamın önünde

Bilirim bin letafet var onun sözünde



Allah rahmet etsin benim kibar babama

Rabbim selamet ver benim nazik anama

Parlayan ay gibi ve yahut güneş gibi

Nur saçar hikmet saçar konuştukça lebi



Öyle bir insandı severdi insanları

Münkir Mü’min demez verirdi selamları

İnsanlığa hizmetten öyle zevk alırdı

Amiri ve memuru hayrette kalırdı



Derdi büyük Rabbim beni öyle büyüt ki

Cehennem benle dolsun kimseler girmesin

Sanki insanlık için vardı benim babam

İnsanlığa delil göndermişti yaradan



Teslimi ruh edince bitti babalığı

Anam ana iken yüklendi babalığı

Çok cefalar çektin benim vefakar anam

Başka kim yanabilir evladına yanan



Bazılar her şeyi madde diye görürler

Dokuz ay gebeliğe ne olmuş ta derler

İşte bunlara insan demek elbette ki hata

Çiğ süt emmiştik derler emdikleri süte



Daha çok şey yazılır analık hakkında

Hastanede bırakıp geldim yattım yatakta

O olsaydı bir damla uykuyu görmezdi

Uyku değil gözünden çok yaşlar dökerdi



Ananın manası öyle derin mana ki

Bir yaradan var bir de sebebi vücud

Ey oğul Anana öyle yan öyle yan ki

Ateş verse sana ateşi elinle tut



Sinan Karakaş