Sokağa atarsın kendini,
Bir uğultu çöker kulaklarına…
Ve nefes alış-verişlerin bile değişir.
Yürürsün.
Ama yönünün neresi olduğunu bilmiyorsundur...
O an aklına isyan eder ayakların.
Parmakların gelir aklına,
Üşümüşlerdir.
Ama ellerin mabedindedir.
Yürüsün…
Korna sesleri, küfürler, bağırışlar savruluyordur sana.
Ne zaman sonra seslenir sana ciğerlerin,
“Yak bir sigara..”
Yakarsın..
Hayallerini de çakmağı çaktığın anada.
Çekersin derin bir nefes.
Yürürsün...
Bir bakarsın parmakların ısınmıştır.
İzmaritin sesi tırmalar kulaklarını.
“ Son durak burası, kendine dön!”
Yürürsün..
Düşünürsün..
Seni terk eden o değildir aslında.
Sen “O” olmuşsundur.
Islanır birden yüzün..
Ne kadarda haklıymışsın oysa
“ Her şeyim” derken ona.
O senden çıkınca, kocaman bir sen kalmışsındır aslında.
Ağlarsın hatırladıkça,
Ayrılığın tarifi acıdır esasında…

Murat Kaan Aras